Hayat ne garip, değil mi?
Az önce sosyal medyada bir yazı okudum, beni derinden etkiledi. Düşündüm… Hepimizin çevresinde bu durumu yaşayan insanlar var. Belki de sadece çevremizde değil; biliyoruz, görüyoruz ama çoğu zaman susuyoruz.
Seni dokuz ay boyunca karnında taşıyan, yemeyip sana yediren, giymeyip seni giydiren, sen eve gelmeden uyumayan, kapıyı gözeten bir kadını…Anneni…
Bir başkası için üzmek , onun kalbini kırmak …
Değer mi gerçekten?
Dünyanın tüm serveti, onun bir damla gözyaşına değer mi?
Oysa o kadın, senin ilk sığınağın.
İlk duası, en saf sevgisi.
Kırıldığında sessizce içine atar…
Ama yüreği her defasında seni affedecek kadar büyüktür.
Unutma…
Annenin duası sırtındaki görünmeyen kalkandır.
Gölgesi bile yeter bazen hayatta kalmaya.
Lütfen geç olmadan hatırla.
Sarıl, affet, konuş, yanında ol.
Çünkü bir gün “keşke” bile diyemeyeceğimiz bir yerde olacak.
Ve şu kelimeler çıkıyor Ağzımdan ;
Ne tuhaf değil mi hayat,
Sen yavruna okumayı hayatı öğretiyorsun,
Yemiyor içmiyor ona yediriyorsun ,
Üstüne bir de konuşmayı öğretiyorsun ,
Sen daha 50 li yaşlara gelmeden .
O da sana susmayı ve konuşmamayı,
Hatta hayata küsmeyi öğretiyor .
Sende sırf evladım mutlu olsun üzülmesin diye ,
Bağrına taş basıyor göz yaşı döküyorsun !
R.Deniz SAĞLAM
“Tüm Telif Hakları Saklıdır “.
Yorumlar
Yorum Gönder