"Bence, bir insanın yokluğu
sadece fiziksel bir ayrılık değil, aynı zamanda ruhsal bir boşluk yaratıyor.
Onlar gittikten sonra bile, anıları ve varlıklarının bıraktığı izler
hayatımızın her köşesinde kendini hissettirmeye devam ediyor. Mesela, evdeki
terlikleri, duyduğumuz bir ses tonu, fotoğraflardaki bir gülümseme... Bunlar,
onların varlığını hatırlatan küçük detaylar ve içimizde derin bir özlem
uyandırıyor.
Aslında, bir insan öldüğünde sadece bedeni aramızdan ayrılıyor. Ruhları ve
bıraktıkları hatıralar bizimle yaşamaya devam ediyor. Zamanla bu anılar solsa
da, onların bıraktığı acı ve özlem hep bir köşede varlığını sürdürüyor. Bu
yüzden, hayatımızdan ayrılanların ardından kalan izleri görmek hem hüzünlü hem
de değerli bir deneyim. Onların varlığı, yokluklarında bile bizimle kalmaya
devam ediyor."
Yokluğun İzleri
Bir boşluk kaldı geriye, senden sonra,
Sessiz bir çığlık, yankılanan odalarda.
Terliklerin duruyor, bıraktığın gibi,
Anılarla dolu, her köşe, her bir iz gibi.
Sesin çınlıyor, duvarlarda hâlâ,
Gülüşün kazınmış, solmayan bir hatıra.
Fotoğraflardaki o sıcak bakışın,
İçimde bir özlem, dinmeyen bir yangın.
Bedenin yok artık, biliyorum,
Ama ruhun yaşıyor, hissediyorum.
Hatıralarınla örülü bir dünya,
Seninle geçen her an, bir sonsuz rüya.
Zamanla solar belki, anıların rengi,
Ama acın kalacak, dinmeyecek sengi.
Yokluğun bir iz, derin bir yara,
Hem hüzünlü, hem de değerli bir anı bana.
Kelimelerin sihirli dilleri
Bana yine yazdırdın şiirleri
Biraz karamsar olsam da
Maziyi hatırlatır bana her bir iz gibi
Yorumlar
Yorum Gönder